Udokumentowane zostało, że już w 1362 roku istniał zegar na Wrocławskim Ratuszu, a jego doglądaniem zajmował się wrocławski mistrz kowalski Petzold. Niespełna dwieście lat później południowa fasada Ratusza została ozdobiona zegarem, który grał co pół godziny różne melodie, jak na przykład "Magnificat". Nad Piwnicą Świdnicką wisiał dokładnie 8 lat, ponieważ w 1588 roku podwyższano wieżę Ratusza.
Wrocławski rynek nie miał wtedy żadnego zegara przez około 10 lat. Jednakże już w 1569 roku pojawił się na Ratuszu nowy zegar, który dokładnie w 1580 roku przeszedł na system dwunastogodzinny. Tarcze i mechanizm został przerobiony - od tej pory nie obowiązywał już 24 godzinny system włoski. Oznaczało to również konieczność zlikwidowania na tarczy liczb arabskich i zamontowania rzymskich.

W XVIII wieku zegar był bardzo często - oczywiście na koszt podatników - naprawiany. Naprawy w latach 1765-1769 kosztowały całe 260 talarów. Kolejne wypadki sprawiły, że jeszcze pod koniec XVIII wieku zegarmistrzowie uznali, że miastu koniecznie potrzebny jest nowy zegar.

Dokładnie w roku 1800 powstała koncepcja nowego zegara, która miałaby upamiętniać jego twórcę: Johanna Gottlieba Klosego, będącego jednocześnie zegarmistrzem miejskim w tym okresie. Projekt zakładał wymiar 3x5 łokci, wszystkie koła miały być pokryte miedzią, każdy ząb miał mieć  szerokość 1,25 cala a szerokość kół miała wynosić 2,25 cala. Zegar miał mieć oprócz wskazówki godzinnej i minutowe - również sekundową.

Skomplikowana konstrukcja, ze szlifowanymi i dokładnymi mechanizmami miała kosztować okrągłe 2000 talarów i powstawać ponad rok. Komisja badająca projekt Klosego wydała pozytywną opinię. Honor nie pozwalał autorowi się spóźnić - w przeciwieństwie do współczesnych drogowców - wykonaniem swojej pracy. Ciężko pracując dniami i nocami ukończył swe dzieło już w 1801 roku.

Zegar był usprawniany przez Chęcińskiego w kilka lat po jego powstaniu. Poprawki tegoż zegarmistrza dały podstawę do dobrego funkcjonowania zegara do 1888 roku, kiedy to poważniejszą naprawę musiał wykonać August Winkler. Musiał wtedy odłączyć tarczę na wschodniej fasadzie od całego mechanizmu.

Cztery miedziane tarcze zegara znajdują się na czterech ścianach wieży Ratusza. Mają średnicę 4,2 m. Okrągłe tarcze nigdy nie wystają poza krawędzie ortogonalnych wież - Ratusz jest w tej kwestii wyjątkiem.

Cały mechanizm ma wymiary 3x2,5x0,9 (długość, wysokość i szerokość), lecz od momentu jego stworzenia przez Klosego wiele razy przechodził gruntowne modyfikacje.

Mieszkańcy Śląska zawsze darzyli zegary ogromnym szacunkiem. Oficerowie austriaccy strzelający (w stanie "wskazującym") do tarcz zegarów (czyżby wtedy nie było lepszych rozrywek?) - byli degradowani i zmuszani do płacenia surowych grzywien. Skrajnym przypadkiem było ścięcie na wrocławskim rynku w 1635 roku pewnego Polaka, który strzelał po pijaku do wschodniej tarczy zegara ratuszowego.